De eerste dag na de zomervakantie, terug in de dagelijkse routine van dingen doen. Voor mij betekent dat cliënten, administratie, marketing, studie en alle andere klusjes die er zijn. Daarnaast ben ik ook nog manager van de ‘firma thuis’.
Over grenzen heen
Manlief verlaat voor dag en dauw het huis om in de buitendienst te gaan werken. Dat lijkt me soms ook wel lekker, de deur achter me dicht te kunnen trekken en me pas weer druk over alles thuis te maken als ik na een dag werken over de drempel stap.
Bij mij lopen privé en werk regelmatig door elkaar. Wiens schuld dat is? Het is makkelijk om te zeggen dat het aan de omstandigheden ligt maar eerlijk is eerlijk, het ligt geheel aan mezelf. Ik ben er de oorzaak van dat er over grenzen heen gestapt wordt. Ik laat het zelf gebeuren.
Je wilt niet weten hoe vaak ik me voorneem om het deze keer echt anders te gaan doen. Maar ik weet dat ik het pas ga veranderen als ik het te ver heb laten komen.
Alle ballen in de lucht
In mijn geval is de oplossing simpel: maak een planning en hou je eraan. Vroeger (lees, een paar jaar geleden) maakte ik dan een planning die geen ruimte overliet voor calamiteiten of spontane ontspanmomenten. Die zat zo strak in elkaar dat er absoluut geen ruimte was om fouten te maken. Waardoor ik achter mijn eigen planning aan het aanhollen was, alle ballen in de lucht probeerde te houden en ondertussen ook nog voor het eten zorgde. Kortom, tegen de tijd dat het zomervakantie was ging bij mij het licht uit en had ik die weken vrij nodig om bij te komen van het jaar. Met als gevolg dat ik nog steeds vermoeid weer verder ging na de vakantie.
Dit jaar was een bijzondere zomervakantie voor ons. Wij zijn thuisgebleven en dat was een leermoment voor mij. Ik merkte aan het einde van de vakantie dat een oud en o zo bekend gevoel de kop op stak. Ik voelde me verdrietig, zomaar, zonder reden. Ik ben gek op mijn vak, hou van mijn bedrijf en vind het geen probleem om te werken. Maar dit jaar had ik nul komma nul zin om te starten. Hmm, wat was hier aan de hand?
Het was tijd om in de spiegel te kijken… En dat was geen mooi plaatje. Ik ben de eerste helft van dit jaar druk geweest met een net iets te strakke planning waarbij ik alle ballen hoog moest houden en ze niet mocht laten vallen. Er was geen ruimte voor fouten maken en ik heb me schuldig gemaakt aan iets te vaak ja zeggen. Je leest het goed, ik heb iets te vaak ja gezegd waar het eigenlijk nee had moeten zijn.
Afscheid nemen
Nu ik de pijn ook echt voel is het tijd om het anders te gaan doen en keuzes te maken. Er staan een aantal zaken in de steigers waar ik heel graag mee aan de slag wil. Er zijn ook een aantal zaken waar ik afscheid van moet gaan nemen. Afscheid nemen is nooit makkelijk en gaat vaak ook niet zonder je ongemakkelijk te voelen. Ik ga mensen teleurstellen en voor mezelf kiezen. Heel egoïstisch omdat ik de ruimte nodig heb om het anders te doen. Ik ga zaken loslaten zodat er ruimte komt voor overvloed in mijn leven. Dan heb ik het niet alleen over de financiële kant maar ook over tijd voor mezelf en voor de mensen waar ik van hou.
Zo zie je maar dat ik als therapeut ook nog met zaken als nee zeggen, tijd voor mezelf maken en loslaten worstel. Dat zal de rest van mijn leven ook wel zo blijven, bij elk level hoort een nieuwe devil.
Tijd om te springen
Wat is er voor jou nodig om op korte termijn los te laten zodat er ruimte komt voor overvloed?
Merk je dat het loslaten zo spannend is dat het je niet lukt? Geeft het vertrouwde wat je nu hebt een gevoel van veiligheid en ben je bang voor wat er komen gaat als je het zou loslaten?
Geen verandering zonder buikpijn. Dan weet je dat je aan het groeien bent. Soms is het nodig om het gewoon te doen en de sprong te wagen.
Loop je met mij mee naar de rand van het ravijn? Ik heb mijn grote-meidenonderbroek aangetrokken en ga springen. Omdat ik inmiddels wel weet dat ik kan vliegen. Aan de rand van het ravijn staan de mooiste bloemen en heb je het beste uitzicht over wat er voor je ligt.
